संगमोत्सुक  डोह

  

एकत्र गुंफून जीवितधागे

प्रीतीचे नर्तन नाचलोमागे

      एकटा उभा मी तेथे

     भोवती शोधी प्रीयेते

   न दिसे कोठे;  का सोडून गेली?

लोपते का कधी प्रीती उदेली !

दृष्टिस पड़े हे भयाण मात्र

रेताड कोरडे उथळ पात्र !

       प्रिया न जर संगती

       तर हो कुंठित गति.

प्रीती या हृदयी अथांग खोल

 तुङूंब भरली परंतु फोल.

 कोणी ये, हिणवी, “भावना मेली

हसेना, बोलेना, करी ना केली !”

        खटयाळ वादळी वारा

        दौङत येता भरारा

उठती चंचल बाह्य तरंग

अंतरी जडता न पावे भंग.

जीवनज्योत न माझीया गेही

 म्हणून हे कृष्ण वसन देहि;

            एकली कौमुदी हासे,

            ढगात खिन्नच भासे,

 स्तिमीत लाविती तारा,

मावळे उत्साह नाचाचा सारा.

 खाउन रविचा प्रखर ताप

कष्टून, लगुन जीवास धाप,

             प्रदोषसमयी येती

            क्षणैक विसावा घेती,

 घरास वळती माणसे गुरे,

अन माझे अंतर निशब्द झुरे.

 अंबरी इंद्राची दुदुंभी वाजे

 भीषण सुवर्ण सुन्दरी साजे,

            मेघांत हासत खेळे,

           लवत नाचे ते वेळे

 देवांचा भरुन येउन  उर,

 सहश्त्रनयनी ओसंडे पुर !

 नाचले मयूर अवनितली,

मंडूक ते द्विज गातिल जली,

          होउन धुंद त्या क्षणी

          धाउन प्रिय सजनी

 देशील ना मज कसून खेव?
बांधतील वर तोरण देव.

 म्हणत मंगल जंगलगान,

कङ्याहुन खाली लोटुन प्राण,

             होऊन काषायरंग,

            संगात पूर्ण निस्संग,

पावू गे स्माधिसागरी अंत !

 अजून संपेना वैशाख हंत ! 
                                                       _माधव ज्यूलियन